Pre početka pisanja imao sam dilemu pod kojom kategorijom da svrstam ovaj tekst. Da li bi bilo primereno da ide pod kategoriju “ljubav” ili pod kategoriju “seks“. Odlučio sam se za ovu drugu opciju iz razloga što je seks tokom civilizacije uvek bio odvojen od ljubavi. Još od 9. veka, sa pojavom prvih stihova ljubavne poezije, i kasnijom pojavom trubadura u 11. veku, ljubav je bila definisana kao isključivo emcionalno osećanje koje uzbuđuje ili ispunjava dušu i srce onoga ko se zaljubio. Ti prvi stihovi govorili su o dvorskoj ljubavi. O nekoj princezi ili plemkinji finih manira, bledog lica, nežne kože, koja je zarobljena u svom zamku. Cilj zaljubljenog muškarca je bio da dotičnu princezu oslobodi i posveti joj najnežnije stihove iz dubine svog srca bez “zadnjih namera”. Nakon trubadurskih pesama, platonske ljubavi za vreme renesanse u kojoj je cilj sam po sebi bilo osećanje ljubavi – poznat je slučaj pesnika Frančeska Petrarke koji se zaljubio u Lauru nakon samo jednog prolaznog susreta – u 19. veku, javlja se koncept romantične ljubavi. Ovaj, relativno nov koncept, koji polako izumire uvodi jednu novinu. Za razliku od trubadurskih pesama, platonske ljubavi, ovde već imamo malo prisniji fizički odnos, poljubac. Pored zanesenosti, zaljubljenosti, duševne patnje ili radosti, postoji i fizička želja da se objekat ljubavi dodiruje ili ljubi. Nakon političkih nemira, studentskih protesta, seksualne revolucije, koncept emocija u ljubavi se potpuno odbacuje. Dok se u ranijim periodima više pažnje pridavalo emocijama, osećanjima, zaljubljenošću, danas se prednost daje fizičkom izgledu, požudi, promiskuitetu i potiskivanju bilo kakvih emocija, jer tobože, svaka emocija je smetnja da čovek bude slobodan i da se slobodno izražava.

Pored ovih koncepata ljubavi koji su se razvili u umetnosti, naročito književnosti, postoji i nešto, što bi se uslovno moglo nazvati “institucionalni” ili društveni koncept ljubavi. U antičkom svetu ga nemamo, kasnije u srednjem veku ovaj koncept se javlja u okviru hrišćanstva, tačnije crkve kao institucije i on je vrlo konzervativan jer zahteva najpre formalni okvir za ljubav tj. brak, a u braku se propagira neka vrsta asketizma jer je svaki seksualni odnos blud. Sa 19. vekom i razvojem građanskog društva institucionalni kompleksi ljubavi se razvijaju u okviru različitih ideologija, konzervativizma, liberalizma, socijalizma i ti koncepti su se odnosili na prevazilaženje nekih društvenih normi u pogledu seksualnih praksi, da bi, nakon seksualne revolucije 1968. godine u okviru prava i zakona počelo odobravanje svih seksualnih praksi, pojednostavljeno, prihvatanje pripadnika LGBT zajednice, i jednom vrstom institucionalnog garantovanja seksualnih sloboda preko zakona.

Sva ova zbrka oko ljubavi i seksa nastaje zato što je čovek kroz istoriju bio na pogrešnom putu razdvajanja nečega što samo po sebi ide zajedno, što se duh i telo ne mogu odvojiti od jedne osobe. Sam koncept romantika i nekih institucija da samo emociju prikažu kao nešto vredno, zanemarujući telesno i prikazujući seks kao nešto prljavo, a sa druge strane insistiranje na telesnosti vodi razdvajnju, neuspehu u odnosima i propašću ljubavi. Svaka vrsta insistiranja na jednoj ili drugoj stavki vodi prisilnom asketizmu, uzdržavanju, frustraciji i neispunjenju, pri čemu se sam smisao ljubavi zanemaruje, jer ljubav nije tu da patimo, da se ograničavamo i trpimo, nego da uživamo u svakom trenutku emocionalnog i telesnog ispunjenja. Jedino se pesnicima može priznati da su u pravu, da prednost imaju emocije i emocionalno uzbudjenje, ali dalje od tog priznjanja ne treba ići i razdvajati emocionalno od telesnog, jer možda je vreme da govorimo o novoj vrsti revolucije, o revoluciji koja će zaista uzdignuti ljubav i radost života koju ona sa sobom nosi kroz emotivne i telesne užitke.